List na rozpoczęcie Roku Jubileuszowego

List Przełożonej Generalnej m. Marii Estery Kapitan CSS




Przybądź, Duchu Święty, (...)
Daj Twoim wierzącym,
W Tobie ufającym,
Siedmiorakie dary...

Najdroższe Siostry



W Imię Boże, w Imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, wkraczamy w Jubileuszowy Rok 800-lecia nieprzerwanej posługi Zakonu Ducha Świętego na Ziemiach Polskich. Jest to dla naszego Zgromadzenia wyjątkowe, doniosłe wydarzenie, łączące przeszłość z teraźniejszością.

Niech będzie Bóg uwielbiony za wszystkie pokolenia Sióstr i Braci, którzy tworzyli nasz Zakon, za ogrom dobra, w którego realizacji uczestniczyli naśladowcy Błogosławionego Ojca Gwidona.

My również wchodzimy w ten nurt Bożej łaski, w nurt miłosiernej miłości, która rozlewa się na świat przez posługę miłosierdzia.

Najdroższe Siostry, nie sposób, stojąc na progu Jubileuszu, nie przywołać Osoby naszego Ojca Założyciela. To jego wrażliwość na cierpienie i głęboka duchowa łączność z Bogiem, Ojcem miłosierdzia, zaowocowała powstaniem nowej Rodziny zakonnej, której misja i powołanie są aktualne przez wieki.

Mija już osiem wieków od 1220 roku, w którym to pierwsi zakonnicy przybyli do Krakowa na zaproszenie ówczesnego biskupa Iwo Odrowąża. Od tamtego czasu, około dwadzieścia pokoleń osób powołanych zawierzyło swoje życie Bogu w Zakonie Ducha Świętego. Głosili oni chwałę Boga przez modlitwę, ofiarę życia, pomoc potrzebującym. Życie naszych Sióstr i Braci było integralnie złączone z życiem mieszkańców Krakowa i kolejnych miejscowości, w których powstawały klasztory i szpitale Ducha Świętego. Nieśli każdemu wiarę i miłość miłosierną, mimo swoich słabości i kruchości ludzkiej kondycji. Dzielili z nimi radości i cierpienia, czas wojennej zawieruchy i radość wolności.

Najdroższe Siostry, uwielbiajmy Boga za dar Ojca Gwidona i za pokolenia naszych Poprzedników i Poprzedniczek, za ich powołanie, miłość do ubogich, za osobiste świadectwo życia zakonnego, zgodnego z Ewangelią i wypełnionego czynami miłosierdzia.

1. Rok jubileuszowy w historii zbawienia

W Księdze Kapłańskiej, w rozdz. 25. czytamy o szczególnym czasie łaski, o roku jubileuszowym. Był to czas powrotu do własności przodków, do korzeni swojego rodu, do fundamentów swojej tożsamości. Każdy Izraelita zobowiązany był w owym roku, do pogłębionej lektury Tory, aby na nowo odkrywać, że Bóg jest Jedynym Panem, Dawcą radości, że w Nim jest wolność i świętość. Powrót do domu i ziemi przodków na nowo miał uświadomić wartość rodziny, tradycji, wartość wolności i wspólnotę wiary.

Ten czas był wezwaniem do tego, by przebaczyć winowajcom, wyciągnąć rękę do zgody, odnowić nadwątlone więzi, pojednać się z braćmi. To czas darowania długów, czas miłosierdzia.

Kościół Katolicki nadał hebrajskiemu jubileuszowi charakter bardziej duchowy. W 1300 r. papież Bonifacy VIII bullą „Antiquorum habet” ustanowił po raz pierwszy Rok Jubileuszowy w Kościele, jako duchową drogę, mającą na celu wewnętrzne odnowienie człowieka oraz pojednanie z Bogiem i bliźnimi. Szczególną oznaką jubileuszu stała się wówczas możliwość uzyskania odpustu zupełnego na mocy specjalnego przywileju papieskiego. Papież Paweł VI w przemówieniu z dnia 9 maja 1973 r., obwieszczającym Rok Jubileuszowy – 1975, stwierdzał natomiast: „Rok Święty ma być procesem uzdrowień, terapią – łatwą a zarazem niezwykłą (...)”.

W ten sposób Rok Święty stał się wyjątkową okazją do pogłębienia wiary oraz zaangażowania się na nowo w życie społeczne, przez osobiste świadectwo chrześcijańskie.

2. Nasze przygotowanie do Jubileuszu

Najdroższe Siostry, przygotowując się do jak najgłębszego i owocnego przeżywania Jubileuszu 800-lecia posługi Zakonu Ducha Świętego w Polsce, przez ostatnie pięć lat pochylałyśmy się kolejno nad ważnymi aspektami naszego życia. Podsumujmy pokrótce nasze wysiłki.

W pierwszym roku towarzyszyło nam hasło: Duchacki wymiar powołania i świadectwa. Przedmiotem naszych refleksji było powołanie, jako Boże wybranie do konkretnej Rodziny zakonnej, określonej drogi uświęcenia i uwielbienia Boga.

Na nowo starałyśmy się zgłębiać życie i misję naszego Ojca Założyciela i odkrywać niepowtarzalność naszej duchowości.

Kolejnym tematem naszych rozważań była istota charyzmatu – miłość miłosierna. Temat roku: Miłosierni jak Ojciec, zachęcał nas do refleksji nad miłosierdziem i sposobami wyrażania go wobec tych, którym służymy. Był to czas, w którym główny akcent położony został na dom, wspólnotę, na nasze siostrzane relacje. Miłosierdzie zaczyna się w domu. To właśnie dom i wspólnota są miejscem, gdzie uczymy się kochać, uczymy się miłosierdzia i przebaczania. Miałyśmy okazję docenić na nowo obecność wśród nas każdej Siostry, jako daru Miłosiernego Ojca. Ten rok pracy, na nowo i ze szczególną mocą, uświadomił nam, że najpierw, i przede wszystkim, mamy być miłosierne dla siebie nawzajem, byśmy mogły razem żyć, wielbić Boga, wspierać się w misji, która jest naszym wspólnym posłannictwem. Dopiero wówczas, gdy pozwolimy Duchowi Świętemu zapłonąć między nami, będzie On mógł rozlewać się w całej swej pełni na nasze dzieła miłosierdzia.

W roku poświęconym Konsekracji, nasza uwaga koncentrowała się na pogłębionym zrozumieniu drogi życia poświęconego całkowicie Najświętszemu Bogu, jako Oblubieńcowi i Panu naszemu. Duchowa praca, indywidualna i wspólnotowa, ożywiła w nas radość z bycia tylko dla Pana, uwielbienie Boga za niezasłużony dar powołania zakonnego. Częste, indywidualne i wspólnie ponawiane słowa formuły ślubów, były wyrazem i potwierdzeniem naszej gotowości podążania nadal drogą rad ewangelicznych.

Pochylałyśmy się również nad historią i Tradycją naszego wielowiekowego Zakonu. Mimo, że nie dysponujemy wieloma dokumentami historycznymi, mogłyśmy, na ile to tylko możliwe, poznawać sposób życia, przeżywania powołania i służby naszych Poprzedników. Wierzymy, że wielu z nich, ofiarnie świadcząc miłosierdzie i żyjąc w głębokim zjednoczeniu z Bogiem, osiągnęło świętość. Ufamy, że radują się oglądaniem Oblicza Pańskiego w niebie. Nie sposób nie wspomnieć w tym miejscu postaci Czcigodnej Służebnicy Bożej S. Emanueli Kalb, której doczesne szczątki zostały przeniesione do naszego zakonnego Kościoła właśnie w czasie przygotowania do Jubileuszu.

Rok poświęcony Tradycji owocował w zamyślenia nad naszym Prawem zakonnym, przyjętymi zwyczajami i tradycją. Starałyśmy się je na nowo odczytywać, zrozumieć i przyjmować jako nasze dziedzictwo niosące wrażliwość, przesłanie i duchową mądrość poprzednich pokoleń.

Kończący się rok, poświęcony Ekspiacji, bogaty był w wydarzenia dotykające naszych dusz i sumień. Indywidualna praca wewnętrzna tego roku, dla wielu z nas stała się drogą duchowego wzrostu, nowego spojrzenia na swoje życie, dogłębnego przeżycia osobistego nawrócenia. Warto także wspomnieć Nabożeństwo Ekspiacyjne w krakowskim kościele pw. Świętego Krzyża, które było wspólną modlitwą przebłagalną i doświadczeniem głębokiej jedności między nami, z naszymi Poprzednikami, z tymi, których złączyły z Zakonem wiara i życie.

3. Zgromadzeniowy i osobisty kontekst przeżywania Jubileuszu

Najdroższe Siostry, historia Narodu Wybranego i tradycja Kościoła stają się dla nas nieocenionym źródłem inspiracji do nakreślenia drogi przeżywania Roku Jubileuszowego. Ma on w założeniu formę zarówno uroczystych celebracji i spotkań, jak też aspekt duchowy, indywidualny, przeżywany na modlitwie i refleksji.

Jubileusz, jako duchowa droga przemiany, uzdrowienia i pojednania, skłania nas do głębokiej zadumy. Stawia przed nami fundamentalne pytania:

Czy mamy głębokie przekonanie, że należymy do Boga, że jesteśmy Jego wyłączną własnością? Co jest naszym dziedzictwem? Co dla nas oznacza ów „powrót do własności przodków”, do działu wyznaczonego przez Pana pośród naszych braci w wierze? Jaką rzeczywistość możemy nazywać naszym domem, miejscem naszego zakorzenienia? Jaki kształt ma nasz dom, wspólnota? Co zabiera nam prawdziwą wolność, wolność dla Pana? Co nas zniewala? Jaka jest nasza tożsamość, wyjątkowy rys naszej zakonnej Rodziny? Czy istnieje potrzeba pojednania w relacjach siostrzanych, potrzeba przebaczenia win, wyjścia w kierunku innych z ręką wyciągniętą do zgody? Gdzie możemy odnaleźć źródło radości i pokoju?

Najdroższe Siostry, w tym niepowtarzalnym czasie łaski, możemy pytać siebie o naszą wierność miłości, o nasze priorytety i cele. Możemy w wolności, ze spokojem i ufnością, wchodzić w swoje sumienia, w międzyludzkie relacje, by pozwolić Bożemu Duchowi kontynuować dzieło stwarzania nas jako pięknych Oblubienic Chrystusa.

Niech w tym Świętym Jubileuszowym Roku, który jest przed nami, tematem osobistych i wspólnotowych rozważań będą: pojednanie jako fundament jedności, wdzięczność, pokój i radość. Inspiracją do takich tematów pracy w nadchodzącym roku są zakonne pozdrowienia:

Radość i pokój w Duchu Świętym! oraz Jedność i miłość w Duchu Świętym!

Najdroższe Siostry, Rok Jubileuszowy, który jest przed nami, to wydarzenie przede wszystkim głęboko duchowe. To pielgrzymka wiary, ku większej radości, ku wolności i pokojowi. To zgoda na bycie porwanym przez Bożego Ducha do większej gorliwości, do większej miłości, do ofiarności, do świętości.

Świętując Jubileusz, jesteśmy wezwane do tego, by pozostawić wszystko, „co nie jest nasze”, co nie jest częścią naszej wyjątkowej, duchackiej tożsamości. Stajemy przed zadaniem, by powracać do źródeł, do entuzjazmu wiary. Bóg pragnie, byśmy wsparte Jego łaską podejmowały nieustannie trud przemiany, by uwalniać się od tego, co nas zniewala, co zabiera nam radość i wewnętrzny pokój. On wzywa nas do rezygnacji z ułudy chwilowego szczęścia i z tego wszystkiego, czym we współczesnym świecie jesteśmy kuszone.

Najdroższe Siostry, Zakon Ducha Świętego, choć stary, wielowiekowy, jest pełen ciepła i miłości. W tym Domu wyczekuje nas Ojciec Najlepszy, Miłosierny i Cierpliwy. W tym Domu jest nasz Oblubieniec – Chrystus, Syn Boga Żywego. W tym Domu działa Duch Pański. W tym Domu są nasi Najbliżsi, nasze Siostry, z którymi łączą nas więzy Chrystusowej Krwi. Pan, dając nam ten szczególny czas, zaprasza nas, byśmy nadal budowały nasz wspólny Dom, byśmy na nowo ucieszyły się nim, zatroszczyły się o jego kształt i o jego przyszłość.

Już dziś zapraszam każdą z Was, Najdroższe Siostry, na Centralną Uroczystość Roku Jubileuszowego do Krakowa, która będzie miała miejsce w Wigilię Zesłania Ducha Świętego. Uroczysta Msza Święta pod przewodnictwem Abpa Marka Jędraszewskiego, Metropolity Krakowskiego, sprawowana będzie w Centrum Jana Pawła II na Białych Morzach, dnia 30 maja 2020 roku, o godz. 12.00. Ufam, że wspólne przeżycie Eucharystii umocni nas i dopomoże nam otworzyć się na Ducha Pańskiego. Łaską Roku Jubileuszowego będzie ponadto przywilej uzyskania Odpustu zupełnego w naszych domowych kaplicach.

Zachęcam też Siostry do organizowania obchodów Roku Jubileuszowego w parafiach, wspólnotach oraz wśród tych, którym Siostry posługują. Dzielmy się naszą radością.

Wyrazem naszej wdzięczności za osiem wieków istnienia Zakonu Ducha Świętego w Polsce, niech będzie duchowy dar jubileuszowy, osobisty lub wspólnotowy. Msza Święta na zakończenie obchodów Roku Jubileuszowego, przewidziana na listopad 2020, będzie okazją do złożenia naszego daru na ołtarzu, jako symbolu miłości i ufnego powierzenia się Duchowi Świętemu.

Radość jubileuszową pragniemy dzielić ze wszystkimi Siostrami, które przebywają poza granicami Polski. Duchową łącznością obejmujemy, w sposób szczególny, nasze Siostry w Afryce. Naszą pamięcią ogarniamy również Siostry naszego Zakonu ze Wspólnot w Hiszpanii i we Francji. Polecamy je Duchowi Świętemu Pocieszycielowi, Ojcu ubogich, Dawcy siedmiorakich darów.

W tym szczególnym czasie dziękczynienia, w którym będziemy przeżywać różne, związane z nim uroczystości, starajmy się jeszcze głębiej otwierać na miłość Ducha Świętego. Dołóżmy starań, by nie był to tylko rok jedynie zewnętrznych wydarzeń, ale nasz osobisty, duchowy Jubileusz, sięgający głębin naszej duszy i serca. Niech zdobywane przez lata doświadczenie i duchowa mądrość łączą się z zawsze świeżą miłością Chrystusa i owocują w nas zdrowym entuzjazmem, radością bycia jedną Rodziną i głębokim pokojem między nami.

Najdroższe Siostry, Jubileusz to niezgłębione świadectwo wierności Boga, Jego obietnic i stałości. Bóg, wczoraj i dziś, Ten Sam. Ten Sam za czasów Błogosławionego Ojca Gwidona. Ten Sam 800 lat temu i dziś. Dlatego Jemu, nade wszystko, należą się wdzięczność, uwielbienie, hołd i chwała. Jubileusz, to namacalny dowód Jego miłosierdzia i wierności, Jego miłości i niegasnącej tęsknoty za człowiekiem.

Najdroższe Siostry, idźmy z sercami otwartymi na Bożego Ducha; idźmy służyć Bogu w ludziach. Idźmy z radością i nadzieją w przyszłość, ponieważ jest ona w rękach Miłosiernego Ojca.

Niech Duch Święty nam błogosławi, niech wspiera nas w dobrych postanowieniach i w podejmowanych wysiłkach wierności. Niech opromienia nasze oczy i serca. Niech wlewa w nas radość i obdarza nas pokojem.

Łaska Ducha Świętego niech zawsze będzie z nami!

m. Maria Estera Kapitan
Przełożona generalna

Kraków, Święto Odrodzenia Zakonu - 27 X 2019 r.