praca
Karpo.j
29 sierpnia 2013
Strumień – wakacyjne obrazy
9 września 2013

Prawda was wyzwoli

W czasie mowy pożegnalnej w Wieczerniku, Jezus zapowiadając przyjście Ducha Świętego, dodaje: „On zaś, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. O grzechu – bo nie wierzą we Mnie; o sprawiedliwości – bo idę do Ojca i już Mnie nie ujrzycie; wreszcie o sądzie – bo władca tego świata został osądzony”. (J 16,8-11)

Nieposłuszeństwo wobec Boga jest korzeniem grzechu. Człowiek zapragnął stać się niezależnym i wyłącznym źródłem stanowienia o tym, co dobre i złe. Stworzony na obraz Boga został obdarowany przez Ducha Prawdy sumieniem, aby mógł ten obraz wiernie odzwierciedlać. Sumienie stanowi przecież o naszej godności, jest również źródłem wyrzutów, człowiek cierpi z powodu popełnionego zła.

Duch Prawdy uświadamia człowieka o grzechu, ale jednocześnie prowadzi do przekonania o jego odpuszczeniu. „Światłości sumień”, jak nazywa Kościół Ducha Świętego, daje poznać człowiekowi zło, a równocześnie skierowuje do dobra. Dzięki Niemu dokonuje się nawrócenie serca ludzkiego, które jest nieodzownym warunkiem przebaczenia grzechów. (por. Dominum et vivificantem 42)

Niestety Duch Święty coraz częściej ma zamkniętą drogę – spotyka się z oporem człowieka. Pismo Święte mówi o zatwardziałości serca. Dzisiaj spotykamy się z utratą poczucia grzechu, co związane jest z utratą poczucia Boga. Św. Paweł pisał „Ducha nie gaście”, „nie zasmucajcie Bożego Ducha”. (1 Tes 5,19; Ef 4,30)

Potrzeba nam, abyśmy mieli świadomość skutków pierwszego nieposłuszeństwa wobec Boga, łatwiej jest nam wybierać zło niż dobro. W człowieku toczy się nieustanna walka pomiędzy dobrem i złem, stąd istnieje napięcie między ciałem a duchem.

„Postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało… (Ga 5,16-17) I dalej św. Paweł pisze: „Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne”.(Ga 5,19-21) Tym uczynkom Paweł Apostoł przeciwstawia owoce Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. (por. Ga 5,22-23) Tylko życie według Ducha jest źródłem prawdziwego szczęścia człowieka.

Tylko bowiem Duch Święty przekonuje o grzechu, o złu, aby odbudować dobro w człowieku i w świecie, by odnowić oblicze ziemi. Duch Miłości dokonuje oczyszczenia z wszystkiego, co człowieka szpeci, co brudne, On leczy nawet najgłębsze rany ludzkiej egzystencji. On zamienia wewnętrzny nieurodzaj dusz w urodzajne pola łaski i świętości. To co jest oporne – nakłania, to co jest oziębłe – rozgrzewa, to, co jest zbłąkane – sprowadza na drogi zbawienia. (por. DV 67)

Chrystus nie przyszedł na świat, aby go tylko sądzić i potępić, ale przyszedł, żeby go zbawić. Przekonywanie o grzechu i sprawiedliwości ma na celu zbawienie świata, zbawienie ludzi każdego człowieka (por. DV 27)

Każdy z nas doświadcza upadków, ale możemy pójść do Chrystusa, który przez posługę kapłana odpuszcza nam grzechy.

s.Terersa Zygmunt

„Cud Miłosierdzia”

Trudno ogarnąć
Zrozumieć
Gdy oczy nie widzą
Ale serce czuje
Bóg przebacza
Niedostrzegalnie
Zwyczajnie
Wiele dokonać się musiało
Wielkie cierpienie
Śmierć przez ukrzyżowanie
Tyle zniewag…

s.tz

„Spotkanie przy kratkach konfesjonału”

Klękam przed Tobą
Jezu Miłosierny
Wyznaję grzechy
Słuchasz i przebaczasz
Swoją Krwią obmywasz rany
Twoje dalej krwawią
Cierpiące Twoje Oblicze
Boże Miłosierdzie ogarnia
Niewidoczne dla oka
Dotykające serca.

s.tz