Źródło naszego pokoju

Kolejnym owocem, który ściśle łączy się z dwoma poprzednimi jest eivrh,nh – pokój – uniwersalna kwestia ludzkości, jednakże odmiennie rozumiana w różnych kulturach. Dla stoików pokój znaczył nieodczuwanie bólu i brak zmartwień. Dla Żydów to dobre relacje z drugim człowiekiem i jego najwyższe dobro.

Paweł jest spadkobiercą judaistycznego rozumienia pokoju, jednakże podobnie jak i inni pisarze NT wyraża go w greckich terminach i formach. Wymieniając zazwyczaj w pozdrowieniach swoich listów obok łaski pokój, tym samym uwydatnia jego źródło i trwałość (Rz 1,7; 1 Kor 1,3; 2 Kor 1,2; Ga 1,3; Flp 1,2; 1 Tes 1,1;Flm 3). Boga nazywa często Bogiem pokoju (Rz 15,33; 16,20; 2 Kor 13,11; Flp 4,9; 1 Tes 5,23), przede wszystkim jednak ukazuje on związek pokoju z dziełem odkupienia. Chrystus będąc naszym pokojem pojednał dwa narody łącząc je w jedno Ciało i wprowadzając pokój (Ef 2,14-22). W ten sposób Bóg pojednał ze sobą wszystkie stworzenia tak na ziemi, jak w niebie, ustanawiając pokój przez krew Chrystusa (Kol 1,20).

Pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł strzeże serc i myśli wierzących (Flp 4,7), dominuje w relacjach wspólnotowych (Kol 3,15), trwając pomimo ucisków (Rz 5,1-5). Jest cechą charakterystyczną w życiu chrześcijan w domu (1 Kor 7,15), w kościele (1 Kor 14,33; Ef 4,3) i w świecie (Rz 12,18). Paweł zachęca wierzących: Starajmy się więc o to, co służy sprawie pokoju i wzajemnemu zbudowaniu (Rz 14,19). Podobnie jak radość, tak i pokój Chrystusowy (Kol 3,15) płynący z wiary jest znakiem Królestwa Bożego na ziemi (Rz 14,17).

Już tutaj wierzący przygotowują się do ostatecznego pokoju, który będzie panował w niebie.

s. Dorota Raźny