Prowadzona przez Słowo – s. Maria Odette CSS
28 marca 2014
…stało się tak, aby się na nim objawiły sprawy Boże
30 marca 2014
Na krzyżu dokonało się zbawienie świata i to w nim streszczają się najistotniejsze prawdy wiary chrześcijańskiej. Bez Chrystusowego krzyża ludzkie cierpienie pozostaje niewytłumaczalne, bezsensowne, jakby bezwartościowe.
Dlatego patrząc na krzyż Chrystusa, adorujmy go, w nim odnajdujmy sens swego cierpienia.
Każda siostra duchaczka nosi na habicie charakterystyczny krzyż będący głównym elementem godła Zakonu Ducha Świętego – podwójny krzyż, zwany też krzyżem duchackim. Dlaczego?
Wszystkie zakony szpitalne i rycerskie [w średniowieczu] przyjęły – na wzór krzyżowców – jako znaki wyróżniające KRZYŻE, różnej formy i różnych kolorów, które naszywano na ubiorze. Gwidon dla swego Zakonu przyjął biały podwójny krzyż o rozszerzonych końcach. Wszyscy jego uczniowie nosili podwójny krzyż przyszyty z lewej strony na habicie i płaszczu. W czasie składania ślubów nowy profes otrzymywał z rąk Rektora czarny płaszcz z krzyżem duchackim. Wskazując na krzyż, Rektor mówił:
„Niech krzyż ten oddali od ciebie wszelkie zło i niech Chrystus prowadzi cię do życia wiecznego”.
Melchior de Valllée podczas wizytacji Szpitala Ducha Świętego w Dijon w 1596 r. w ten sposób wyjaśniał braciom: „Podwójny krzyż oznacza Tajemnicę Trójcy Świętej, ponieważ trzy belki stanowią jeden krzyż”. Podaje również drugie znaczenie podwójnego krzyża: „Pierwsza belka krzyża – to krzyż naszego Zbawiciela, natomiast druga belka – to krzyż, który powinien nosić każdy chrześcijanin, znosząc z cierpliwością nędze tego świata… Krzyż ten jest podwójny również dlatego, że członkowie naszego Zakonu mają podwójną misję, którą jest praca dla własnego zbawienia i ulżenia niedoli bliźnim”.
W naszym godle, nad podwójnym krzyżem umieszczona jest gołębica – symbol Ducha Świętego. "Znak gołębicy unoszącej się nad krzyżem, przypomina, że zjednoczenie ludzkiego trudu, cierpienia, ofiary, z misterium paschalnym Chrystusa, dokonuje się dzięki szczególnej łasce Ducha Świętego. Im to zjednoczenie jest głębsze – tym bardziej wyraża się owocami Ducha Świętego: miłością, radością, pokojem…, które wymienia św. Paweł w Liście do Galatów (Gal 5,22)" Bł. Gwidon pragnął, by miłosierdzie okazywane tym, którym służymy, wypływało właśnie z takiego źródła i przybierało taki kształt.
