Święto Oblicza Pańskiego

W drugą niedzielę po Objawieniu Pańskim nasze Zgromadzenie przeżywa święto Oblicza Pańskiego. To „dzień dobrych uczynków”.

W naszych Konstytucjach, czytamy:
«Hołd Chrystusowi Cierpiącemu oddajemy w drugą niedzielę po Objawieniu Pańskim, czcząc Najświętsze Oblicze Umęczonego Zbawiciela, którego mamy dostrzegać w każdym chorym, cierpiącym i potrzebującym pomocy człowieku. Jest to w naszym Zgromadzeniu tradycyjne święto i „dzień dobrych uczynków”» .
Warto przypomnieć, że kult Najświętszego Oblicza łączy się ściśle z historią Zakonu Ducha Świętego. W XIII w. papież Innocenty III udzielił dla Szpitala Świętego Ducha w Rzymie wielkiego przywileju, tzw. Świętej Stacji. W pierwszą niedzielę po oktawie Objawienia Pańskiego Wizerunek Najświętszego Oblicza, zwany także „Weroniką”, miał być przenoszony w uroczystej procesji z Bazyliki Watykańskiej do kościoła Świętego Ducha, gdzie sam papież sprawował Mszę św. w asyście kardynałów i wygłaszał okolicznościową homilię. Wydaje się, że zarządzenie Innocentego III było regularnie wypełniane. Na zakończenie procesji skarbnik papieski rozdawał po trzy denary każdemu z 300 chorych przebywających w Szpitalu Ducha Świętego i po trzy denary dla 1000 ubogich, przybyłych na święto z zewnątrz: na zakup chleba, wina i mięsa. Stąd, dla upamiętnienia tego dobroczynnego gestu, niedziela ta w tradycji Zgromadzenia zwana jest po dziś dzień: „Niedzielą dobrych uczynków”.

„Niedziela dobrych uczynków” to dzień, w którym adorując Umęczone Oblicze Chrystusa, czynimy gesty miłosierdzia względem sióstr i tych, których tego dnia Pan postawi na naszej drodze. Miłosierdzie to czyny, słowa, modlitwa… Zachęcamy wszystkich, aby dzisiejszej niedzieli uczynić gest miłosierdzia względem innych. A Bóg bogaty w miłosierdzie napełni nas Swoją łaską.